Weleens een man zien huilen bij een pornofilm? Natuurlijk niet. Maar mij gebeurde het bij Superhorns. Met verbijstering heb ik deze 126 minuten durende rukfilm zitten kijken waarin vrouwen figureren met, volgens de makers, de grootste tieten ter wereld. Omdat ik er zelf van houd schrijf ik graag over vrouwvriendelijke porno, maar Superhorns is eigenlijk gewoon ranzig en te droevig voor woorden. Niet omdat de dames worden geslagen of op andere manieren worden vernederd, maar wel omdat de actrices er zichtbaar trots op zijn alles aan zichzelf te hebben verbouwd en volgespoten. Niet alleen hun borsten en tepelhoven, ook hun lippen en zelfs hun schaamlippen en voetzolen zijn opgevuld. Ik heb zoals gezegd zitten janken als een kind om zoveel lelijkheid. Als je dan toch iets aan jezelf wilt laten doen, laat dan in godsnaam die puisten op je kont en putten in je dijen wegjorissen. (Oren en neus graag ook even recht laten zetten.)

Superhorns is ook, als je al dat plastic probeert weg te denken (wat niet gaat), verder geen opwindende film. Wanneer de dames bijvoorbeeld worden gepenetreerd, en de camera zoomt in, dan lijkt het alsof je zit te kijken naar een online instructiefilmpje “ontstoppen van oma’s [gortdroge] gootsteen”.

Als je opgewonden raakt van littekens, dan moet je vooral Superhorns bekijken. Verplichte kost in ieder geval voor de beginnende plastisch chirurg. Hou je van jezelf en vooral van vrouwen met grote natuurlijke borsten, dan raad ik je aan mijn artikel over Natural Tits te lezen. Van die bloemkolen ga je watertanden.